Alexandra Arndísardóttir Sadiku er 25 ára tveggja barna móðir sem býr á Akranesi. Alexandra glímdi við mikið meðgönguþunglyndi og það versnaði eftir að hún eignaðist son sinn. Fyrstu átján mánuði af lífi hans var ekki hægt að greina kyn hans, en hann fæddist með litningagalla. Eftir að hafa eignast annað barn tók hún erfiða ákvörðun og afsalaði sér forræði yfir drengjunum.
Sjálfsvígstilraunir í kjölfar fæðingarþunglyndis, innlagnir á geðdeild, þátttaka í Biggest Loser og mikil vanlíðan tók við næstu ár. Hún hataði sjálfa sig og hvernig hún leit út. Henni fannst hún einskis virði. Það var ekki fyrr en Alexandra ákvað að elska sig sjálfa, alveg eins og hún er, að henni byrjaði að líða betur.
Hún segir sögu sína í einlægu viðtali sem hægt er að lesa í heild sinni í DV.
Erfið meðganga
Árið 2013 varð Alexandra ólétt og fékk rosalegt meðgönguþunglyndi, sem hún segir hafa komið vegna lífsreynslu hennar og áfalla.
„Þegar ég fékk síðan barnið í hendurnar kom upp hugsun, sem ég sé mikið eftir í dag, en ég hugsaði: „hver ætlar að taka þetta barn með sér heim, ég vil það ekki.“ En fyrsta spurningin sem ég spurði var hvaða kyn barnið væri. Það var engin leið að sjá það þar sem það fæddist með litningagalla sem greindist ekki fyrr en fimm dögum seinna, eftir margar rannsóknir og DNA-próf. Hann fæddist með XO-litning þannig það var ekki staðfest 100 prósent af hvoru kyni hann var fyrr en hann varð 18 mánaða,“ segir Alexandra.
Afsalaði forræðinu
Alexandra glímdi við mikið fæðingarþunglyndi. „Mér leið ógeðslega. Fæðingarþunglyndið var svakalegt og ég endaði nokkrum sinnum inni á geðdeild vegna sjálfsvígstilrauna. Á geðdeild var ég greind með BPD, áfallastreituröskun, þunglyndi (level max), kvíðaröskun og fékk einhverjar fleiri greiningar sem ég nenni ekki að telja upp,“ segir Alexandra.
Hún endaði með að sækja um aðstoð frá barnavernd á Akranesi og fékk stuðningsfjölskyldu. Árið 2016 eignaðist hún annan strák. „Ég hafði hvorki andlega né líkamlega heilsu til að sjá um þá heima. Barnavernd bauð mér tímabundið fóstur og stuðningsfjölskyldan vildi taka þá báða að sér, sem mér þótti og þykir enn svo vænt um,“ segir Alexandra.
„Barnavernd lofaði að hjálpa mér í andlegum veikindum mínum. En ég fékk aldrei hjálpina. Það var ekki fyrr en ég afsalaði mér forræðinu yfir drengjunum til átján ára aldurs, sem barnavernd varð loks reiðubúin til að hjálpa mér.“
Drengirnir fóru ekki á nýtt heimili heldur fékk stuðningsfjölskyldan fullt forræði yfir drengjunum. „Ég hefði ekki getað ekki fundið betra heimili fyrir þá,“ segir Alexandra.
Iðrast ákvörðunarinnar
„Ég sé mjög mikið eftir þeirri ákvörðun að afsala mér forræðinu yfir drengjunum. Ég mun aldrei fyrirgefa sjálfri mér fyrir að hafa gert það, þar sem ég gerði það gegn mínum vilja. Barnavernd neyddi mig í það og eina ástæðan sem þau gátu gefið mér var að tími minn væri að renna út,“ segir Alexandra og útskýrir að hún fékk tímabundið fóstur í tvö ár.
„Það vilja allir að ég fari í mál við barnavernd,“ segir hún en bætir við að það ætli hún ekki að gera. „Eina ástæðan fyrir því að ég vil ekki fara í mál sú að ég elska fjölskylduna sem strákarnir mínir eru hjá. Ég myndi aldrei vilja neitt vesen okkar á milli. Ef það væri ekki fyrir þau, þá myndi ég fara í mál.“
Alexandra er í góðu sambandi við drengina og fær þá til sín aðra hverja helgi. Ef hún biður um að fá þá oftar, þá segir hún það vera ekkert mál. Yfir sumartímann er hún einnig mikið með þá, og svo er stór plús hvað þeir búa nálægt henni.
Hægt er að lesa viðtalið í heild sinni í DV.
