Katrín Ósk er á krossgötum. Hún veit ekki hvort hún eigi að hætta eða halda áfram barneignum. Katrín segir frá þessu í færslu á Amare.is sem er í samstarfi með DV. Við gefum Katrínu Ósk orðið:
Nei, þetta blogg er ekki um hina óviðjafnanlegu Britney Spears mynd. En mér finnst ég sturlað fyndin að hafa sett þessa mynd í forsíðumynd.
Hvaða krossgötum er ég á?
Að hætta, eða halda áfram, barneignum.
Ég byrjaði snemma að eiga börnin mín þrjú, var ólétt af mínum elsta 17 ára gömul.
Þau ár sem ég „átti“ að vera að mennta mig, ferðast og mála bæinn rauðan, hafa því farið í allt annan veruleika. Dásamlegan, krefjandi veruleika.
Karlpungurinn sem ég nældi mér í byrjaði hins vegar 26 ára. Búinn að gera allan andsk**** af sér.
Nú nálgast hálfgerður gálgafrestur að okkur, en líkur eru á að ég þurfi að fjarlægja lykkjuna vegna óþæginda sem hún ákvað að byrja að valda, og fara á aðra getnaðarvörn.
Er ég tilbúin til að láta pynta mig með sprautu reglulega? Nei.
Er ég tilbúin til þess að taka vítamín satans, getnaðarvarnarpilluna, sem er ekkert annað en rússnesk rúlletta fyrir líkamann? Nei.
Við þurfum ekki einu sinni að eyða orðum í smokkinn! Why bother, ef smokkurinn fær að vera og eyðileggja ánægjuna.
Mín lausn; kippum þessu bara úr sambandi.
En erum við tilbúin til þess að hætta?
Ef við erum raunsæ þá er svarið já. Gallarnir fara langt fram úr kostunum.
– Við þyrftum stærra húsnæði, og eigum ekki einu sinni okkar eigin eign enn þá.
– Strumpastrætó. Segi ekki meir.
– Auka barn, aukinn kostnaður.
– Þarft að hafa sterka geðheilsu; en það er gjaldeyrir sem ég á bara ekki nóg fyrir.
— Meðganga, fæðing, ungabarn. Yndislegt.
Ég skil það svo undurvel að maðurinn minn vilji annað barn. Við sköpuðum brilliant, fallegan einstakling sem gerir lífið svo skemmtilegt. Og á meðan ég á þrjú, þá tæknilega, á hann bara eitt. Þó svo að hann taki strákunum sem sínum eigin og hefur auðvitað alið þann yngri upp alla hans ævi og þekkist aðeins sem pabbi hans. En upplifunin er bara svo stórkostleg, og eitthvað sem maður vill upplifa aftur. Og það vil ég líka. En svo þarftu auðvitað að taka þessa upplifun með þér heim og skapa líf fyrir hana.
Ég vildi að það væri einhver sem gæti bara bent mér í hvora áttina við ættum að fara. Þegar upp er staðið er þetta mín ákvörðun þar sem þetta er minn bakaraofn. Það er bara rosalega mikið vald að hafa í sambandi. Ég vil ekki hafa þetta vald.
Sjálfselskupúkinn í mér er bara búinn að plana það að stinga af, 42 ára með öll uppkomin börn, til Bora Bora og búa í strákofa á miðju hafi, eins og allar fallegu myndirnar á Google.
Ætli ég horfi ekki bara á Crossroads og sjái hvað setur.
