Èg ætla að deila með ykkur stuttlega minni reynslu af fósturmissi. Eftir að ég átti Adríönu byrjaði ég á pillunni nokkrum mánuðum síðar. Ég var á henni í svolítin tíma. Ég byrjaði aldrei strax á blæðingum þegar eg tók pillupásur svo þessa tilteknu pásu hafði ég ekki með neinar áhyggjur þó ég væri ekki byrjuð.

Á fjórða degi í pásu fann ég allt í einu fyrir rosalega miklum verkjum í leginu. Ég hljóp inn á bað og þá kom rosalega mikið blóð. Mèr sýndist ég sjá lítið fóstur þegar eg skeindi mér. Ég fór fram og sagði við Arnar að eg hèldi að ég hefði verið að missa fóstur. Við fórum og lètum kíkja á mig næsta dag og fengum þetta staðfest. Ég var bara gengin einhverjar 5-6 vikur.

Ég vissi ekki alveg hvernig mér átti að líða, ég vissi ekki að ég hefði verið ólétt og var því mjög ringluð í hausnum. Stundum leið mer illa og stundum var ég fegin því eg var engan vegin tilbuin í annað barn strax.

Þetta var mjög skrítin og óþægileg tilfinning en þegar ég hugsa til baka þá er eg fegin. Ég var ekki á góðum stað andlega, seinasta meðgangan mín var viðbjóður andlega séð og hefði þessi meðganga örugglega gengið frá mér, við vorum ekki í okkar eigin íbúð og illa stödd fjárhagslega.

Þetta er min reynsla á fósturmissi.

Færslan er skrifuð af Ólafíu og birtist upphaflega á Mæður.com