Ég hef aldrei verið mikið fyrir það að sýna tilfinningar.
Ég hef alltaf byrgt þær inni og passað að vera sterk.
En það kom svo sannarlega í bakið á mér.
Á endanum lenti ég í rosalegri tilfinninga kreppu og réði ekki við tilfinningarnar mínar.
Það tók mig langan tíma að jafna mig á þessu og koma öllu á réttan kjöl aftur.

Þegar ég byrjaði með kærastanum mínum sagði ég strax við hann að ég nennti ekki fýlu og rifrildum.
Ég vildi frekar tala um hlutina og leysa þá strax í staðin fyrir að byrgja inni einhverja fýlu eða reiði.
Það hefur gengið glimrandi vel allt okkar samband og höfum við aldrei rifist.
Við höfum svo sem aldrei haft ástæðu til þess heldur.

Uppáhalds tilfinningin mín og jafnvel bara flestra er ást.
Ástin getur verið svo ofboðslega sterk. Og sigrað allt.
Það er ekkert sem ég myndi ekki gera fyrir þá sem ég elska. Og ég passa sérstaklega vel að allir sem ég elska viti líka af því að ég elski þá.

Ég er líka manneskja sem verð mjög auðveldlega reið.
Ég er fljót upp og mjög fljót niður aftur.
Þetta hefur hrjáð mig mjög í mínu lífi.
En með mjög miklum aga og sjálfsstjórn hef ég náð tökum á þessu, að mest öllu leiti.
Reiði er nefnilega mjög slæm tilfinning og vont að upplifa hana.

Þegar kemur að sorg aftur á móti hef ég passað mjög mikið að enginn sjái mig syrgja.
Ég t.d græt ekki í jarðarförum. Því þar er mikið af fólki.
En ég er farin að leyfa mér að sýna sorg.
Það var í fyrsta skipti í dag sem fjögurra ára dóttir mín sá mig gráta úr sorg.
Ég útskýrði fyrir henni að ég væri bara sorgmædd og þyrfti að gráta.
Þetta væri svipað og ef hún meiddi sig og færi að gráta, nema ég væri ekki með neitt sár. Mér væri bara illt í hjartanu mínu. Hún skildi mig. Vissi ástæðuna. Ég fékk bara koss og hún hélt áfram að dunda við sitt.

Tilfinningar eru eðlilegasti hlutur í heimi. Við fæðumst með þetta.
Reyndar ekki allar tilfinningar sem við upplifum, margar eru lærðar á lífsleiðinni.
En, við ættum aldrei að þurfa að fela tilfinningar okkar.
Um leið og við opnum á tilfinningarnar okkar og tökum þeim sem jákvæðum hlut eigum við auðveldara með lífið.

Sýnum tilfinningar og verum við sjálf.

Færslan er skrifuð af Anítu Rún og birtist upphaflega á Vynir.is