Það er svo oft sem ég sé konur tala um erfiða brjóstagjafa reynslu svo mig langaði að koma með færslu um mína reynslu sem hefur verið ljómandi góð.
Þegar ég var ólétt af Óla pældi ég aldrei í brjóstagjöfinni, hvort hún yrði eða hvað ég yrði lengi með hann og svoleiðis, mér fannst þetta bara svo eðlilegt og náttúrulegt að fyrir mér var þetta bara svo sjálfsagt. Svo þegar hann kom í heiminn loksins þá small hann á brjóstið og ekkert vesen sem betur fer. Óli var algjör brjóstakall, fannst gott að drekka og leitaði mikið í huggun á brjóstin. Hann hætti að drekka á næturnar um 3 mánaða og tók pela svo ég gat pumpað mig og skotist út, algjör draumur. Við náðum 14 mánuðum, en þá hætti hann sjálfur alveg og ég fann fyrir svo mikilli höfnun og fannst það svo erfitt en ég er glöð með hvað okkur gekk vel og náðum langt.
Þegar ég var ólétt af Villimey pældi ég aðeins meira í þessu, hvað mig langaði að vera með hana lengi – ég hugsaði mér svona 6-12 mánuði en sætti mig við 14 mánuði. Þegar hún kom í heiminn byrjaði brjóstagjöfin mjög illa, hún náði ekki réttu taki og ég þurfti stanslausa hjálp. Geirvörturnar voru allar út í sárum og blæddi mikið, barnið ældi blóði oft. En ég lét mig hafa það og gekk þetta tímabil í alveg 2-3 mánuði. Eftir það gekk allt vel.. eiginlega of vel, hún vildi ekki snuð og neitaði pela svo ég var mjög bundin við hana, ég sem hélt að Óli væri brjóstasjúkur… Nei ekki miðað við þetta dýr. Ég ákvað svo að leyfa henni bara að ráða ferðinni og hún hefur svo sannarlega gert það, hún er 17 mánaða og enn þá á brjóstinu!! Sem betur fer löngu farin að borða allt svo ég er ekki jafn bundin við hana en hún hættir vonandi áður en hún byrjar i grunnskóla ehheee.
Svo já mín reynsla eru góðar, smá erfiði fyrst með seinna barn en það gekk yfir og gengur oftast yfir, svo ef þið eruð að ganga í gegnum svona erfiða byrjun og viljið reyna, þá kemur þetta – þetta verður betra.
Nokkur ráð:
Færslan er skrifuð af Gunni Björnsdóttur og birtist upphaflega á Mæður.com