Það er sjálfgefin og sjálfsagður hlutur að foreldrar vilja ekki að neitt komi fyrir börnin sín.Til þess að koma í veg fyrir það, þá verndum við þau. Sumum foreldrum tekst að finna þennan gullna milliveg, jafnvægið á milli þess að ofvernda og ekki ofvernda.

Ég dáist að þeim foreldrum.
Ég hef sjálf alltaf átt erfitt með að finna þennan milliveg.

Af hverju heldur þú alltaf á barninu?

Það er ekki svo langt síðan ég var spurð af hverju ég kýs enn þá að halda á stelpunni minni hvert sem við förum. Ég spáði aldrei í því, mér finnst ósköp eðlilegt að foreldrar haldi á börnunum sínum. Ég gæti meira að segja reynt að halda á henni enn þá þegar hún verður 18 ára…(Nei okey samt ekki).
Ég hef samt alltaf vitað af hverju ég geri þetta, en hef aldrei verið mikið að tala um það upphátt.
Það er svo sem ekki einhver stór, merkileg og earth-shattering ástæða á bak við það.
Í rauninni hefur svarið alltaf verið einfalt; Ég er hrædd.

Það ER eitthvað að fara að koma fyrir hana

Ég er hrædd um að ef ég held ekki á henni út í bíl í hvert skipti sem við förum út, að þá kemur einhver og keyrir á hana.
Ég er hrædd um að ef hún situr ekki í innkaupakerrunni eða er í fanginu á mér þegar við erum út í búð, að þá er einhver að fara að taka hana þegar ég sný mér frá.
Ég er hrædd um að ef ég missi sjónar á henni úti, að þá sjái ég hana ekki aftur.
Ég hef alltaf verið þannig að ég hef stanslausar áhyggjur af einhverju, svo þegar ég eignaðist barn þá færðist það allt yfir á hana, sem er auðvitað ekki í lagi.
Þetta hætti að vera “basic” áhyggjur og varð lamandi ótti. Þetta var ekki “Það er kannski eitthvað að fara að koma fyrir”, þetta varð “Það ER eitthvað að fara að koma fyrir”

Ekki heilbrigð hugsun

Það gefur augaleið að þetta er ekki heilbrigt, hvorki fyrir mig né hana. Enda er ég farin að vera meðvitaðri um þetta og er að taka skref í áttina að því að minnka þessa “ofverndunnar-þyrlumömmu” sem ég er stundum.
Ég vil ekki ofvernda barnið mitt, það er ekki gott uppeldi. Maður meinar kannski vel og er með hjartað á réttum stað, en þetta gerir hvorugri okkar gott.

Að hugsa svona er þreytandi. Það dregur úr manni alla orku að vera stanslaust búin að ákveða að það sé eitthvað slæmt að fara að gerast og vera að hugsa um hvernig maður á að koma í veg fyrir það.
Þetta gæti tengst kvíða, mér þykir það líklegt.
Ég er sem betur fer orðin meðvituð um þetta og ætla mér að laga þetta, okkar beggja vegna.

Ég hef bara aldrei verið jafn hrædd við að missa einhvern eða eitthvað síðan hún fæddist.