„Það er versta matröð foreldra að missa barnið sitt. Þann 29. september síðast liðinn komumst við maðurinn minn nálægt því þegar tveggja ára gamla dóttir okkar klemmdist í læknabekk á læknavaktinni,“ segir Inga Hrönn Kristjánsdóttir móðir Heiðbjartar Höllu á bloggsíðu sinni Mamacita.
Höfuð Heiðbjartar klemmdist illa á milli tveggja rafknúinna arma á læknabekk á læknavaktinni við háaleitisbraut og héldu foreldrar hennar að þau væru að fara að missa dóttur sína beint fyrir framan augum sér. Rúv greindi fyrst frá atvikinu en þar segir Albert Símonar son faðir Heiðbjartar að hann hafi gert allt til þess að reyna að stöðva bekkinn en ekkert hafi gengið.
„Ég hélt án gríns að ég væri að fara að missa dóttur mína þarna. Hún væri annað hvort að fara að kafna eða að höfuðið á henni væri að fara að kremjast þarna beint fyrir framan mig. Við kölluðum bara „hjálpið okkur, hjálpið okkur, stoppið bekkinn“. Læknirinn fer að labba í kringum hann en kunni ekki á bekkinn. Ég var farinn að öskra úr mér lungun og konan mín líka.“
Inga Hrönn lýsir atvikum sem svo að dagurinn hafi byrjað eins og flestir aðrir dagar.
„Við vöknuðum með börnunum, kveiktum á barnatímanum og borðuðum morgunmat. Börnin okkar þrjú voru öll búin að vera slöpp og ákváðum við því að fara með þau öll á læknavaktina í skoðun. Þegar röðin kom að okkur byrjaði læknirinn á því að skoða elsta son okkar, því næst dóttir okkar og síðast yngri strákinn okkar. Þegar því lauk þurfti hann að taka strok hjá elsta syni okkar og var hann frekar órólegur. Það næsta sem gerðist gat enginn séð fyrir en dóttir okkar stakk höfðinu undir læknabekkinn og festist þar. Maðurinn minn tók strax eftir þessu og fór á eftir henni til þess að taka hana undan bekknum þegar hann áttar sig á því að höfuðið á henni var fast og það sem verra var að bekkurinn hélt áfram að ganga. Þetta gerðist á aðeins nokkrum sekúndum.“
Segist Inga Hrönn aldrei hafa verið jafn hrædd á ævi sinni.
„Við fórum strax í það að reyna að losa hana og setti maðurinn minn fingurnar á milli til þess að reyna að stöðva tækið en það hægðist einungis á því. Í augnablik héldum við að tveggja ára gamla dóttir okkar væri að fara að deyja fyrir framan okkur. Á þeirri stundu horfði ég á hana og öskraði „Nei,nei,nei!“ Ég hef aldrei á ævinni verið jafn hrædd, jafn skelfingu lostin og engu að síður maðurinn minn. Það var ekki fyrr en læknirinn tók bekkinn úr sambandi sem maðurinn minn náði að spenna hann í sundur og náðum við þar af leiðandi að losa höfuð dóttur okkar.“
Eftir atvikið skoðaði læknirinn Heiðbjörtu og sendi hann foreldra hennar síðan með hana á bráðamóttöku barna til frekari skoðunar.
„Þar var brugðist skjótt við og hún skoðuð bak og fyrir. Teknar röntgenmyndir og tölvusneiðmyndir til þess að athuga með höfuðkúbubrot og/eða heilablæðingar. Sem betur fer kom í ljós að hún var ekki með nein brot, né heilablæðingar. Hún situr eftir með mar, húðblæðingar og tognun í vöðvum.“
Inga og Albert ákváðu að deila lífsreynslu sinni í þeim tilgangi að verða öðrum víti til varnaðar og vonast þau til þess að verklagi á læknavaktinni verði breytt og að búnaður sem þessi verði endurskoðaðir eða teknir úr umferð.
„Það á ekkert foreldri að þurfa að upplifa það að horfa á barnið sitt í svona aðstöðu.“
