Ég er mamma númer 1,2 og 3 alla daga, en ég er líka eiginkona, vinkona, dóttir, systir, frænka og starfsmaður.
Ég vinn átta tíma á dag, fimm daga vikunnar. Ég kem heim, geri mitt besta til þess að hugsa um heimilið mitt og fjölskylduna mína.
Helgunum mínum eyði ég með börnunum mínum og manninum mínum við allskonar athafnir. Við förum ýmist út á róló, í sund, fáum okkur ís, förum út að leika, í dýragarðinn eða eyðum deginum í afslöppun heima. Bökum þá kannski og horfum á skemmtilega mynd, málum, púslum og fleira.
Maðurinn minn vinnur álíka mikið og ég, ef ekki meira. Hann vinnur dagvaktir, kvöldvaktir og næturvaktir til skiptis og þegar hann er ekki að vinna hugsa hann um fjölskylduna sína og heimilið.
Oft fer maðurinn minn með yngsta son okkar út á meðan ég er að vinna og dóttir okkar er í leikskóla. Þeir eyða deginum saman, fara í göngutúr eða jafnvel í verslunarferð. Í fjölmörgum tilfellum þegar maðurinn minn er einn með börnin, heyrir hann út undan sér í fólki furða sig á því hvar móðir barnsins sé. Hversu skelfilegt það hlýtur að vera að hafa ekki mömmu sína hjá sér allan daginn. Ætli það sé eitthvað að heima hjá þeim? Hann er pottþétt einstæður greyið maðurinn. Hvernig ætli hann fari að því að vera einn með svona ungt barn?
Í fyrsta lagi þá er árið 2018 og finnst mér þessi hugsun mjög gamaldags. Þótt við séum foreldrar þá þýðir það ekki að það sé það eina sem við ættum að gera. Það að vera foreldri er gefandi starf sem hægt er að sinna 100% þó svo maður sé útivinnandi líka.
Í öðru lagi, af hverju er það talið undarlegt þegar feður eru einir með börnin sín en ekki mæðurnar? Pabbarnir eru alveg jafn færir og duglegir og mömmurnar og finnst mér þeir oft ekki fá nægilegt kredit fyrir það. Þetta eru þeirra börn líka. Það ætti ekki að teljast skrítið í dag að sjá pabba einan á vappi með börnin sín.
Af hverju á það samt að vera auðveldara fyrir konu að vera einstæð með barn?
Ég tek ofan af fyrir öllum foreldrum, hvort sem þeir eru heimavinnandi eða úti á vinnumarkaði, einstæðir eða ekki.
En sérstaklega langar mig að hrósa mönnunum okkar, pabbar þið standið ykkur vel.
Færslan er skrifuð af Heiðrúnu Grétu og birtist upphaflega á Mæður.com
