Það er ákveðin sorg sem fylgir því að ætla ekki að eignast fleiri börn. Sorg sem hefur undanfarið gert reglulega vart við sig og ég bæli yfirleitt niður um leið. Sorg sem kemur þegar ég hugsa til þess að ég mun aldrei aftur finna þessa ungbarnalykt af mínum eigin börnum (sem er víst til í ilmvatnsformi, sel það ekki dýrara en ég keypti það), mun aldrei horfa á Huldu Maríu vera stóru systur og mun aldrei aftur upplifa fyrstu orðin, skrefin og allt þetta krúttlega sem fylgir ungabörnum. Já vissulega koma önnur augnablik, alveg jafn spennandi og alveg jafn merkileg en það eru ekki þessi augnablik – þau koma aldrei aftur, sem er kannski ástæðan fyrir því að ég tek myndir af öllu, öllu sem þau gera. Til að eiga.
Og þó ég sjái ekki eftir því að eignast ekki fleiri börn, þá eru þetta ákveðin kaflaskil því með öllum fyrstu skiptunum sem líða – eru alveg jafn mörg síðustu skipti. Síðasta skipti sem ég skipti um bleyju á Huldu Maríu, síðasta skipi sem ég held á Hólmgeir Loga.
Ég er hrædd við síðustu skiptin, lömuð úr hræðslu réttara sagt. En ég er spennt fyrir öllum hinum fyrstu skiptunum, þegar börnin útskrifast og byrja í skóla, eignast maka, kannski börn. Öll þessi frábæru fyrstu skipti sem eru eftir. Vá hvað ég er spennt, því þó ég segi sjálf frá þá á ég alveg einstök börn og ég er svo montin að fá að upplifa þetta allt saman með þeim.
Færslan er skrifuð af Ingibjörgu Eyfjörð og birtist upphaflega á Öskubuska.is
