Það er ótrúlega skemmtilegt og mjög mikil forréttindi að fá að ala upp barn. Dóttir mín er „bara“ rúmlega tveggja ára en hefur kennt mér svo ótalmargt síðan hún fæddist en hún verður 3 ára um miðjan desember. Hún er ákaflega sterkur og skemmtilegur karakter og grípur athygli fólks mjög auðveldlega.

Annað hvort fer mjög lítið fyrir henni og maður veit ekki af henni eða þá að hún stelur allri athygli sem til er. Hún er líka á mjög skemmtilegum en jafnframt krefjandi aldri núna þar sem hún er að uppgötva sjálfstæðið og að finna út hvað hún kemst upp með mikið.

Terrible two, eins og það kallast á ensku er mjög gott heiti yfir tveggja ára sjálfstæðis aldurinn. Ég meina, í guðana bænum.. Hvernig dettur þér í hug að smyrja brauðið svona en ekki hinseginn ?

Amelía er að taka þennan aldur með trompi, hún fær þó ekki að komast upp með nærrum því allt sem að hún vildi. En hún vill fá að gera sjálf og er að læra mörkin á því sem að hún getur stjórnað og hverju ekki. Hún fær til dæmis að klifra upp í bílstólinn sinn sjálf þar sem að henni finnst það svaka sport.

Guð hjálpi mér samt ef að ég slekk ljósin sjálf, sturta niður eftir mig eða loka hurðinni.. Hún vildi fá að gera það ! Og yfirleitt fylgir mjög dramatísk sena þar á eftir…

Þetta gengur samt yfir og við tekur sennilega enn skemmtilegra og krefjandi tímabil sem verður gaman að takast á við.

Einhver sagði við mig að tveggja ára aldurinn væri einnig þekktur sem gjörgæslu aldurinn. 
Þar sem maður þarf að fylgjast með öllu sem börnin gera svo að þau slasi sig ekki.

Færslan er skrifuð af Katrínu Helgu og birtist upphaflega á Vynir.is