Frá því að ég var ungabarn hef ég alltaf verið of þung.
Ég hef aldrei verið í kjörþyngd og það hefur aldrei truflað mig.
Ég var lögð í mikið einelti á mínum yngri árum fyrir það að vera of ,,feit“ – en ég sá ekki þyngdina mína svo ég skildi aldrei hvað fólk var að gagnrýna.
Ég var samt alltaf miklu stærri en stelpur á mínum aldri, varð kynþroska miklu fyrr og þroskaðist fyrr en hinir. Ég var alltaf sú hæsta í bekknum, en ég hef ekkert stækkað síðan í 6 bekk.
Ég þyngdist svo líklega um 40 kg þegar ég var ólétt af Róbert Leó, en sjálf sá ég aldrei þessi 40 kg utan á mér og mér leið alltaf vel með útlitið mitt.
Ég slitnaði líka rosalega mikið á þeirri meðgöngu og fannst alltaf gott að geta sagt ,,ég fæddi barn“ svo fólk myndi hætta að stara.
Á öllum þeim árum sem ég hef verið til hefur þyngd mín aldrei hamlað mér, fyrr en í dag.
Það er nefnilega þannig, að þegar ég var ólétt af Nadiu var ég rosalega veik og léttist um 20 kg.
Ég er nýrnasjúklingur og var lögð oftar inn en ég kæri mig um að muna, Nadia stækkaði illa, ég átti virkilega erfitt með að borða og var aldrei svöng.
Læknar og ljósmæður höfðu áhyggjur af mér, en ekki ég. Þarna fyrst gerði ég mér grein fyrir því hversu rosalega stór ég var og gerði allt til þess að passa mig að þyngjast ekki.
Í fyrstu mæðraskoðuninni var ég 92 kg, þegar ég kom heim af fæðingardeildinni var ég 72,3 kg.
Og síðan þá hef ég dæmt sjálfan mig, útlit mitt og þyngd mína.
Ég hef þyngst um 4 kg, misst 3 kg, þyngst um 5 kg, misst 1 kg og svoleiðis rokka ég fram og til baka alla mánuðina og á meðan dæmi ég mig.
Vigtin okkar er minn versti óvinur en ég stíg á vigtina eftir hvert skipti sem ég borða, sem er sjaldan því mér hefur ekki enn þá tekist að finnast matur góður.
Ástæðan fyrir því að ég skrifa þetta er sú að ég ,,neyddist“ til þess að kaupa mér bikiní.
Sundbolurinn sem mig langaði í var ekki til í minni stærð og Róbert Leó er búinn að vilja fara í sund í allt sumar. Ég ákvað því að láta bikiní. Ég hef aldrei notað bikiní og ætlaði mér aldrei að sjást í bikiní. En hvað gerir maður ekki fyrir börnin sín.
Ég stóð í mátunarklefanum, í bikiní og var gráti næst.
,,Þú getur ekki leyft fólki að sjá þig svona Eva Rún!“
Ég sendi Alexander mynd af mér, hringdi svo í hann og sagði honum að þetta gæti ég ekki keypt. Það sást öll appelsínuhúðin mín, öll slitin mín, öll aukakílóin mín og stóru lærin mín.
Þarna, akkúrat á þessu augnabliki stoppaði ég – horfði á myndina sem ég tók og sá hversu virkilega brenglaðar hugsanir ég hef verið með.
Í stað þess að gleðjast yfir því hversu langt ég hef komist, þá dæmdi ég sjálfan mig fyrir að eiga enn þá eftir að missa nokkur kg.
Í mátunarklefa í Lindex ákvað ég að hætta að dæma útlitið mitt og líkama.
Ég er 23 ára, tveggja barna móðir – ég hef gengið með 2 börn í 9 mánuði og það sést á mér.
Ég er ansi stolt.
Færslan er skrifuð af Evu Rún og birtist upphaflega á Mæður.com
Hægt er að fylgjast með Evu á Snapchat og Instagram undir notandanafninu: evarun95
