Sæl Ragga

Ég er með eftirfarandi spurningu. Er ég ógeðslega léleg manneskja að hafa sofið hjá tvítugum syni vinkonu minnar? Ég er sjálf 36 ára.

Hann fær að búa hjá mér til áramóta en hann er hérna í Reykjavík í skóla. Síðan gerðist það að við sváfum saman og ég upplifði eitt besta kynlíf ævi minnar.

Með kveðju,

Ósk

Hæ Ósk

Fyrst tók ég andköf. Verandi móðir drengs sem er rétt skriðinn yfir tvítugt. Ég ímyndaði mér að hann hefði fengið að búa hjá einhverri vinkonu minni sem hefði kannski þekkt hann frá fæðingu – stundum skipt á honum og passað hann. Einhverri sem hann lítur upp til og tekur mark á og hefur verið hluti af lífi hans um árabil.

Svo hugsaði ég lengur um málið. Þú segir ekki neitt um það hvernig sambandi ykkar hefur verið háttað hingað til. Varstu til staðar í lífi hans þegar hann var lítill strákhnokki eða þekkirðu mömmu hans lítillega frá því að þið voruð saman í menntaskóla? Þarna finnst mér mikill munur á.

Ef hið fyrra á við – að þú hafir verið náinn fjölskylduvinur eða barnfóstran hans – finnst mér þú á siðferðislega mjög gráu svæði. Valdastaðan er ójöfn, og auðveldlega má færa rök fyrir því að þú sért að ganga yfir óæskileg mörk. Það er krípí!

Ef hið síðara á við – að þú hafir ekki þekkt hann sem barn eða verið til staðar í lífi hans – er afstaða mín eitthvað mildari. Hann er fullorðinn, þú líka – mömmu hans þekkirðu, en hei, hann á líka að geta tekið sjálfstæðar ákvarðanir.

Ef um eitt skipti er að ræða, eða að þið farið nokkrum sinnum í rúmið, finnst mér að þið eigið að halda kjafti. Móðir hans hefur rétt á að frétta EKKI af þessu. Sumir hlutir eru bara þess eðlis að það er miklu betra að þegja yfir þeim. Ef þið verðið ástfangin og ákveðið að færa lostann yfir á andlegra plan, þurfið þið að stíga varlega til jarðar. En hei! Verri hlutir hafa nú gerst og í raun er aldursmunurinn ekki það sjokkerandi.